Een beetje burn-out….
Blog: Jan Willem van der Zee
Wat is dat met burn-outs. Ik hoor regelmatig mensen zeggen dat ze een beetje burn-out waren. Mensen die burn-out hebben gehad, weten dat je niet een beetje burn-out kunt zijn. Dat het volkomen k&*% is. Wat ik ook vaak hoor is: ”Ik was niet echt burn-out, meer overspannen”. Dat kan natuurlijk, maar als je 6 maanden thuis bent geweest vraag ik me dat af. Waarom rust er eigenlijk een taboe op? Nou het zijn natuurlijk de ‘zwakkelingen’ die burn-out worden. (let op alle apostrofjes daar kom ik later op terug.) De ‘sterken’ zetten door en de ‘zwakken’ vallen uit.
Maar dat is dus juist niet zo. Het zijn juist de doorzetters die uitvallen. Ze horen vaak tot de beste krachten binnen een team. Ze zetten door totdat hun systeem ineens de voeten onder hun lijf vandaan slaat. En denk zelf maar eens aan collega’s in je eigen team. Iedereen ziet het al maanden aankomen, maar je kunt het je niet voorstellen bij deze ‘sterke’ collega.
Dan de ‘zwakke’ teamleden. Die hebben vaak wat. Ze ‘zeuren’ regelmatig over de werkdruk. Als ze even over moeten werken vragen ze gelijk compensatie en als het wat langer duurt melden ze zich een dag ziek. Als er weddenschappen zouden zijn op het werk(die zijn er natuurlijk niet toch?) dan zijn het deze collega’s waarvan iedereen verwacht dat ze uit zullen vallen. Maar gek genoeg doen ze dat nooit langdurig.
Wat is het geheim van de ‘zwakken’? Ze geven sneller hun grenzen aan en zijn open over wat werkdruk met ze doet. Ze maken werkdruk bespreekbaar en krijgen daardoor steun in het vinden van oplossingen. Daarnaast gunnen ze zichzelf eerder rust zonder zich nutteloos te voelen. Dat is een kwaliteit die enorm helpt in het vermijden van een burn-out.
Zijn de ‘zwakken’ dan eigenlijk de ‘sterken’? Ik vind eigenlijk helemaal niemand de zwakke in dit verhaal. Ik vind dat we van de woorden tussen de apostrofjes af moeten. Al die woorden worden nooit uitgesproken, maar wel veel gedacht. Ik vind dat mensen open moeten kunnen zijn over werkstress en burn-out zonder schaamte of veroordeling.
Iedereen is een unieke combinatie van competenties en persoonskenmerken. Een sterk team bestaat uit verschillende mensen die elkaar aanvullen. Die combinatie is iets om te koesteren. Ook als er mensen vertrekken en nieuwe mensen aansluiten. In een goed team doen de leden moeite elkaar goed te leren kennen. In onze cultuur focussen we veel op sterke competenties en dat is goed. Maar het is belangrijk om ook elkaars valkuilen te kennen. Zodat je erop kunt letten en elkaar kunt helpen het beste uit het werk te halen. De één brengt bijvoorbeeld veel doorzettingsvermogen mee, maar heeft de neiging daarbij langdurig en destructief over de eigen grenzen te gaan. De ander heeft de kwaliteit om de eigen grenzen te voelen en te bewaken maar mag soms net iets langer doorgaan. Beiden kunnen iets van elkaar leren, maar nog belangrijker: Ze kunnen elkaar helpen de balans te houden. Het mooie is dat als we op elkaar letten een mooie droom uit kan komen: Nooit meer burn-outs. En nog mooier is dat we elkaar dan gaan verbazen omdat er in die gezonde teams verrassend mooie resultaten gaan ontstaan. Waarin iedereen af en toe even doorzet en ook iedereen af en toe even aan de rem trekt. Weg met die apostrofjes! Welkom openheid!
Het is een droom waarvan ik denk dat hij werkelijkheid kan worden als we allemaal willen. Ik heb vertrouwen in ons.
Jan Willem
